ഞാന്‍ തുറന്നു പറയില്ല

നീ പോകുമ്പൊള്‍ എന്നെ പൊതിയുന്ന ഏകാന്തതയുടെ
ചെകിളകള്‍അസ്വസ്ഥനാക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ കൊതിക്കാറുണ്ട്....ഭ്രാന്തായിരുന്നുവെങ്കിലെന്ന് ..!

പാതി മുറിഞ്ഞ വാക്കുകള്‍ ബാക്കി വെച്ചാണല്ലോ നീ എന്നും മടങ്ങുന്നത്..
ഒരു പക്ഷേ..യാത്ര പറച്ചിലിന്റെ വേദനകള്‍ പിന്നെയും പിന്നെയും ആവര്‍ത്തിക്കണ്ടല്ലോ
എന്ന് കരുതിയാകാം...അബോധമായിട്ടാണെങ്കിലും നാമിരുവരും അതൊഴിവാക്കുന്നത്.
ഷൈന സക്കീറിനെക്കുറിച്ച് മാതൃഭൂമിയില്‍ വായിച്ചപ്പോള്‍ എന്നെ ഓര്‍മ്മ വന്നത് എന്തിനാണ് നിനക്ക്..??
എന്തിനാണ് നീയോടി വന്നെന്നെ വിളിച്ചത്..?!
എന്തിനാണ് നീയെന്നോട്‌ പിന്നെയും പിന്നെയും വാക്കുകളുടെ ചതുരംഗത്തില്‍ പങ്കാളിയാകാന്‍ വരുന്നത്..?
നീ എന്നെ പ്രണയിക്കുന്നുണ്ടോ..?
എനിക്കറിയാത്തത് പോലെ നിനക്കുമറിയില്ലായിരിക്കാം...
എങ്കിലും നീ തന്നു പോകുന്ന വാക്കുകളുടെ വെള്ളിവെളിച്ചതിലാണ് ഞാനിന്ന്...
യാഥാര്‍ഥ്യത്തിന്റെ കറുപ്പ് ഒരിക്കല്‍ പടരുമെന്നെനിക്കറിയാം...
അതുകൊണ്ട് ....അതുകൊണ്ട് മാത്രം ഞാന്‍ തുറന്നു പറയില്ല...ഒരിക്കലും...
നീയോ..?!

ഇന്നലെ കൂട്ടുകാരന്‍ ചോദിച്ചു നിനക്ക് എന്നോട് പ്രണയമാണോ എന്ന്...
നീ എന്നും ചോദിക്കാറുള്ള വിപ്ലവ സുഹൃത്ത്‌ തന്നെ....
മരുഭൂമിയിലെ ഒറ്റപ്പെടലില്‍ നിന്നും ഇടയ്ക്കിടെ എന്നെ വിളിക്കാറുണ്ട് അവന്‍...
പറയാതെയുള്ളതിനാണല്ലോ കൂടുതല്‍ മധുരം..

ഞാന്‍ പറഞ്ഞു എനിക്കറിയില്ല...എന്ന്...അല്ലാതെ എന്ത് പറയാന്‍...?!
ഞാനത് ആത്മാവില്‍ സൂക്ഷിക്കാം..
വാക്കുകളുടെ സങ്കല്പ സൌധങ്ങളില്‍ നാമിരുവര്‍ ജീവിച്ചു തീര്‍ത്തിരിക്കാം
ഒരുപാട് ജന്മങ്ങള്‍...
പഴയായ ജീവിതം...അത് അങ്ങനെ അല്ലല്ലോ...
കൂട്ടുകാരികള്‍ക്കിടയില്‍ വിചിത്രമായ പേരുള്ള കവിയെന്നു പരിചയപ്പെടുത്തിയ
നിന്നോട് ആദ്യമെനിക്ക് എന്താണ് തോന്നിയത്..?
കൊച്ചു കുട്ടികളോട് തോന്നുന്ന...സ്നേഹം...
ഇന്നോ..?ഇന്നും അത് മാത്രമാണോ..?
ആണെന്ന് പറയാനാണ് എനിക്ക് ആഗ്രഹം...